ویژگی های لازم یک شوت به شرح زیر است : مهارت در شلیک به درون دروازه از محل مورد نظر ، قدرت در بازی با هر دو پا و با سر ، داشتن سرعت برای تصاحب زودتر توپ ، انعطاف بدنی لازم برای بازی با سر ، تصمیم گیری ، جسارت در مواجهه با خطر ، خونسردی و عدم اضطراب در مقابله با حریف ، عکس العمل به موقع جهت انجام حرکت صحیح و بالاخره اعتماد به نفس . انجام یک شوت حرکتی بی حساب و بدون قصد نیست . مهاجمین معمولا شوت می زنند بدون این که شوت آن ها خطری جدی ایجاد کند .
شوت انتخابی است که برای یک لحظه کار جمعی تیم را متوقف می کند .
پیشرفت فوتبال
متاسفانه فراوانی شوت ها را کاهش داده است . اصولا فوتبالیست خوب ، شوت
زنی خوب است که گاهی از مناطق نا مناسب نیز می تواند شوت بزند.
شوتی که از فاصله دور یا از زاویه زمین
شلیک شود ، ضریب موفقیتش کاهش می یابد . متناسب با جا گیری خود در زمین و
به نسبت فضای آزادی که دارید به شوت خو د مسلط باشید و به سختی و خطرناک
بودن آن توجه کنید .
اگر
از فاصله بیش از 25 متر اقدام به شوت کنید ، در واقع خود را به مخاطره
انداخته اید . توجه داشته باشید که این اقدام مخاطره آمیز مزیتی هم دارد و
آن اصل غافلگیری است . هر قدر از دروازه دور هستید ، به همان نسبت قدرت
شوت شما باید افزایش یابد . از فاصله بیش از 25 متر ، شما باید بیشتر از
قدرت خود بهره بگیرید تا دقت خود . از این فاصله ، دروازه بان فرصت بیشتری
برای آماده شدن خواهد داشت تا به طور موثر مانع گل شدن توپ شود . حرکت تهاجمی تیم را با اقدام به شوت بسیار دور خراب نکنید ، مگر اینکه شوت شما بسیار قدرتمند باشد ( یا لااقل بالاتر از حد متوسط باشد) .
همان قدر که در انجام شوت ارزیابی فاصله مهم است ، به همان نسبت شناخت کامل مناطق شوت نیز اهمیت دارد . چنان چه در وسط زمین یا دور از آن قرار دارید ، خطر شوت شما کمابیش بستگی به نحوه شلیک ، دقت و قدرت دارد.
برای شوت سه منطقه وجود دارد که شلیک از این مناطق کم و بیش توصیه می شود :
برای مدیریت یک باشگاه مدیران وظایف عدیده ای دارند که در زیر با تعدادی از آنها آشنا میشویم .
اصولی که مدیران باشگاه های فوتبال باید رعایت کنند ....
برخورداری از دانش اصول مدیریت حرفه ای باشگاه ها
ارتباط حرفه ای مدیران باشگاه با اعضای تیم و گردانندگان باشگاه
مدیریت درآمد ها و هزینه ها
سازماندهی امکانات و منابع
مدیریت هواداران باشگاه
برنامه ریزی اهداف کوتاه مدت و بلند مدت
آگاهی های حقوقی
شیوه فشرده سازی ساچی و باز شدن فضاها در فوتبال مدرن
پس 4-4-2 به عنوانی سیستمی مبتنی بر کار دفاعی می تواند باز هم ادامه پیدا کند، چنانکه این سیستم چیدمان مورد علاقه آریگو ساچی هم بوده است، کسی که احتمالاً پیش بینی کننده ترین مربی فوتبال تاریخ لقب می گیرد. با این حال ، این خاصیت دفاعی ِ این سیستم بوده است که 4-4-2 را برای وی کارآمد کرد. قدرت عظیم میلان در اواخر دهه 80 به دلیل توانایی پرس آن بود، ساچی برای تیمش در زمان از دست دادن مالکیت توپ، فاصله 25 متری بین مهاجم نوک و دفاع وسط را تعریف کرد. آنها در زمین خود فشرده شدند و در این زمان 4-4-2 معنی پیدا می کرد چرا که خط هافبک چهارگانه به این معنی بود که هر یک از 4 عضو خط دفاع توسط یک هافبک حمایت میشد و در نتیجه احتمال تنها ماندن آنها کاهش می یافت ( تنها ماندن یک مدافع به معنی ایجاد فضای خالی در پشت اوست که به نوبه خود نگرانی بزرگی محسوب می شود
.)تملک توپ چندان اهمیتی برای ساچی نداشت. من به تازگی پیروزی 5 بر صفر میلان برابر رئال مادرید را در بازی برگشت نیمه نهایی جام اروپایی در سال 1989 تماشا کردم و از دیدن ِ اینکه میلان چقدر زیاد (نسبتاً می گویم) توپ را از دست می داد، شوکه شدم. مادرید برای زمان های طولانی تیم ِ بهتر در گرداندن توپ به نظر می رسید، اما تلاش های آنها به دلیل پویایی ِ تیم ساچی ناتمام می ماند (هرچند با این همه باز هم نتیجه 5-0 بسیار عجیب به نظر می رسد) این احتمالاً زمانیست که – همانطور که اگیل اولسن
(Egil Olsen) به طرزی واقع بینانه تر نشان داد – یک تیم مجبور است بین حفظ تملک توپ و اولویت های بالاتر نسبت به تملک توپ یکی را انتخاب کند.پرس ِ حریف هنوز بخشی از این بازی است، بارسلونا و اسپانیا هردو پرس دفاع ِ حریف را به بهترین نحو اجرا می کنند اما با آزاد سازی قانون آفساید اجرای این تاکتیک بیش از پیش مشکل شده است. مناطق موثر بازی بازتر شده اند و در نتیجه سیستم های سه خطه اکثراً به سیستم های چهار لایه تبدیل گشته اند
.شاید متقاعد کردن بازیکنان به کنار گذاشتن شیوه گذشته شان و تمرین دادن آنها برای استفاده از سیستم 4-4-2 ِ پرس کننده امکان پذیر باشد ( شاید این مورد در مورد روی هادسون صدق کند اگر وی بخواهد سیستم فولهام را در لیورپول ِ این فصل پیاده کند) اما دست یافتن به آن سطح از نظم، کاری خسته کننده ست و منجر ِ به تضعیف روحیه و کسالت آور شدن تمرینات می گردد، پروسه ای که حتی برای خود میلان هم پس از سه فصل سنگین تر از توان ِ تحمل تیم شد. اجرای این تئوری در آن زمان دشوار بود و اکنون با توجه به تغییرات قانون آفساید و آزادی بیشتری که در اختیار بازیکنان قرار داده شده است، تغییر در باشگاه ها بسیار دشوارتر از قبل می باشد. و در سطح ملی که زمان موجود برای کار با بازیکنان بسیار محدود است و همچنین آنها به دلیل فعالیت باشگاهی شان غالباً خسته اند، انجام این کار غیرممکن است. نکته ای که حتی ساچی نیز مجبور شد آن را درک کند
.4-4-2
به پایان نرسیده است.کاری که جام جهانی انجام داد، افشا کردن مشکلات چیدمان 4-4-2 بوده است: این موضوع که از نظر تعداد ِ افراد در میانه زمین، این سیستم مغلوب شد، بدون حضور چهره های شاخص در پرس ِ سرسختانه رخ داد.باید دانست که گسترده شدن فضاهای موثر در بازی سبب شد فضای جلو و پشت هافبک ها بی دفاع گذارده شود و همین فضای بین دفاع و هافبک های انگلیس بود که به خوبی و بارها توسط مسعود اوزیل در نیمه اول بازی آلمان-انگلیس شکافته شد.( این فضا همانطور که توسط ماتیاس سیندلر
(Matthias Sindelar)، آلفرد بیکل(Alfred Bickel)، لادیسلاو کوبالا(Laszlo Kubala)، ناندور هیدگکوتی(Nandor Hidegkuti )، پله، گونتر نتزر(Günter Netzer)، دیگو مارادونا، رود گولیت(Ruud Gullit)، زین الدین زیدان، روی کوستا(Rui Costa)، خوان رومن ریکلمه و تعداد بیشماری از بازیکنان دیگر نشان داده شد، ضعف تاریخی انگلیسی ها بوده است. و همین ضعف یکی از دلایل موفقیت بی اندازه اریک کانتونا، دنیس برگکمپ و جیانفرانکو زولا در لیگ برتر دهه 90 بوده است). جدا از موج خشمی که برای اجرای عدالت ِ فوری پس از مردود اعلام شدن گل سالم لمپارد برخاسته بود، می توان به نوعی تمایل انگلیس ها را برای بستن فضای یاد شده در میان سبک باز و خطرناک آنها در نیمه دوم همان بازی دید.در لیگ برتر انگلستان در این فصل احتمالاً حدود نیمی از تیم ها از سیستم 4-4-2 استفاده می کنند بدون اینکه از آن بصورت کاملاً تخریبی استفاده کنند. این به دلیل نداشتن یک تاکتیک جامع نیست، یا حداقل تنها به این دلیل نیست: 4-4-2 برای کسانی که در انگلستان بزرگ شده اند، نوعی قرارداد وِ پیش فرض محسوب می شود. این سیستمی ست که تمام بازیکنان در این کشور آن را درک می کنند. با این حال، کمربند هافبکی ِ 5 نفره مشکلات خود را دارد، شاید بارزترین مشکل – خصوصاً برای تیم هایی با توان تکنیکی کمتر – جلو آوردن نفرات برای حمایت تک مهاجم باشد
.در تیم هایی که به معنای واقعی کلمه "بی نقص" نیستند، شاید بهتر باشد به سادگی به بازیکنان اجازه دهیم بر اساس طبیعتشان بازی کنند. و بعد موضوع کادر فنی مطرح می شود، خصوصاً در باشگاه هایی که نسبتاً کم درآمد هستند. برای مثال در ساندرلند، استیو بروس
(Steve Bruce) شاید استفاده از سیستم 4-2-3-1 را ترجیح دهد، اما وقتی او زوج ِ باکیفیت کِنواین جونز(Kenwyne Jones) و دَرِن بنت(Darren Bent) را در اختیار دارد، دخالت کردن در آن بی معنی به نظر می رسد، حتی اگر نتیجه فرعی این تصمیم این باشد که بروس گاهاً کنترل هافبک ها را در میانه زمین از دست دهد. کیفیت ساندرلند در فصل گذشته با انتقال استید مالبرانک (Steed Malbranque ) به سمت چپ و تمایل او برای حرکت به داخل، به وضوح ارتقا یافت. این تغییر یک بازو به صورت هافبک میانی به ساندرلند اضافه کرد و باعث شد کنترل این تیم بر میانه میدان افزایش بیابد.با این تفاسیر می توان گفت که 4-4-2 به پایان نرسیده است، اما این جام جهانی ثابت کرد جریانی که از دهه گذشته منشأ گرفته، با بیشترین توان خود به مقابله با این چیدمان برخاسته است
.آینده سیستم 4-4-2 چیست؟
چیدمان مورد علاقه فوتبال انگلیس هنوز به پایان راه نرسیده است، اما جام جهانی اخیر نشان داد که آینده ی سیستم 4-4-2 تیره به نظر می رسد
.جاناتان ویلسون، گاردین
آیا 4-4-2 به زودی جزئی از تاریخ می گردد؟
این جام جهانی برای بسیاری از چهره های محبوب تا پیش از آن، تورنمنتی ناگوار بوده است – شامل تمام
بازیکنانی که در تبلیغ شرکت نایک برای جام جهانی حضور داشتند*، مارسلو
لیپی و نیز ذهنیت های موجود در باره آفریقا – اما هیچ کدام از آنها به
اندازه ی چیدمان 4-4-2، تورنمنتی چنین تأسف برانگیز را تجربه نکردند. و
اکنون که حامی قدیمی ِ این سیستم یعنی مایکل اوون نیز تردید درباره ی آن
را آغاز کرده است، آینده چیدمانی که به مدت 40 سال بر فوتبال انگلیسی
حکمفرمایی می کرد، تیره به نظر می رسد.
یوهان کرویف نیز به این قضیه اشاره کرده است، جای تعجب نیست که وی همچنان بر عقیده اش مبنی بر استفاده از سیستم 4-3-3 پافشاری و 4-4-2 را با آن مقایسه می کند. او عقیده دارد که سیستمی با 3 خط مستقیم نمی تواند انعطاف پذیری لازم را برای ایجاد مثلث های پاسکاری داشته باشد. این همواره یک اصل بوده است که در شرایط کاملاً برابر، همواره مثلث ها بر خطهای مستقیم پیروزند. و ایجاد این مثلث ها در مدل بازی کرویف همواره قابل پیش بینی بوده است. در ترکیب 4-2-3-1 به دلیل فرم ِ
W شکل آن در میانه زمین، مثلث های به هم پیوسته به طرزی شاخص دیده می شود.اکنون این سوال ایجاد می شود که اگر زیان سیستم 4-4-2 تا این اندازه مشخص است، چرا این سیستم در تمام این سالها دوام آورده است؟ در ابتدا باید دانست که کرویف درباره ی دیدگاه خاص خود از فوتبال سخن می گوید، دیدگاهی که ریشه در حفظ مالکیت توپ و پرس حریف دارد. همین دیدگاه وی را بر آن داشت که – حتی پیش از بازی فینال جام جهانی – خود را به جای هلند بیشتر در صف اسپانیا قرار دهد. به هر حال این نوعی شیوه بازی است (که با توجه به موفقیت اخیر بارسلونا و اسپانیا مطمئناً روش موفقی است) اما قطعاً تنها شیوه ی موجود نیست. این موضوع که بازی ِ همراه با پاس های کوتاه و بر اساس تکنیک ِ بازیکنان برای همگان قابل استفاده نیست، به وضوح در جام جهانی نشان داده شد. در این تورنمنت بسیاری افراد شیوه پویا و بیش از آن مبتنی بر ضد حمله ی آلمانها را ترجیح دادند
.مثلث های پاسکاری ای که به آنها اشاره شد، صرفاً برای تیمی مهمند که به دنبال حفظ مالکیت توپ باشد. برای تیمی که به دنبال متوقف کردن مالکیت ِ حریف است، 4-4-2 می تواند بسیار موثر باشد. عبارت مشهور "دو دسته چهارگانه دفاعی
(two banks of four)" که برای مدتی طولانی جزئی از ظاهر تیم های انگلیسی در تمام بازی های خارج از خانه در رقابتهای اروپایی شده بود، از همین سیستم برخاسته است. فولهام فصل گذشته نشان داد که این شیوه تا چه اندازه می تواند سودبخش باشد: قرار دادن خط هافبک در فاصله بسیار کم از مدافعین و به حداقل رساندن حفره های بین خطوط برای نفوذ هافبک های پیش تاخته و مهاجمین عقب کشیده ی حریف به طوریکه نفوذ در این لایه ها بسیار دشوار می گردد. مهم نیست که شما چند مثلث پاسکاری تشکیل دهید وقتی نمی توانید توپ را به نزدیک تر از فاصله ی 35 متری ِ دروازه حریف برسانید.به عنوان مثال می توان به بازی لیورپول ِ جرارد هولیر
(Gérard Houllier) در رم در جام یوفای سال 2001 اشاره کرد، در آن بازی لیورپول روبی فولیر و اوون و نیز بخش هایی دیگر از خط هافبک را تا فواصل 50 یاردی عقب کشید، در این روش فضاها بسته نگاه داشته می شوند و بدین ترتیب تیم از گل نخوردن اطمینان حاصل می کند، و اگر بازیکنی – مانند اوون در آن بازی که دو گل به ثمر رساند – بتواند دروازه حریف را باز کند، چه بهتر. و نیز می توان به بازی فولهام برابر هامبورگ در نیمه نهایی لیگ اروپا اشاره کرد.شیوه اسلوونی هم در مرحله مقدماتی و هم در طول جام جهانی ( با اینکه کمی بیشتر بر تملک توپ استوار بود ) بی شباهت به این سیستم نبود، خصوصاً پس از آنکه زلاتان لیوبیانکیچ
(Zlatan Ljubijankic) جای زلاتکو دِدیچ(Zlatko Dedic) را در زمین گرفت. لیوبیانکیچ بازیکنی تکنیکی تر و تمام کننده بهتری نسبت به ددیچ است، اما او به دنبال موقعیت ها نمی دود. همین مسئله باعث شد حداقل در برابر انگلستان، تنها پل ارتباطی هافبک و حمله اسلوونی به هجوم های گهگاه والتر بیرسا(Valter Birsa) از سمت راست شود(در آن بازی اسلوونی با چنان وحشتی بازی می کرد که باعث میشد گاهاً ازخود بپرسید آیا کسی به آنها گفته است که استن مورتنسن (Stan Mortensen) و تام فینی (Tom Finney) دیگر بازنشسته شده اند).