پیش فرض دوپینگ، معضلی لاعلاج یا خودساخته؟!

یکی‌ از مشکلات مبارزه با دوپینگ در ایران هرج و مرج اداری و عدم پشتیبانی دولت از مبارزه با دوپینگ است. در تمام سال های گذشته ستاد ملی‌ مبارزه با دوپینگ درگیر مشکلات مالی‌، کمبود امکانات و رقابت با کمیته مبارزه با دوپینگ فدراسیون فوتبال بوده است. این دو کمیته در رقابت با یکدیگر تنها مانع از فعالیت یکدیگر می شوند

“ کشورهایی مثل کشور ما هستند که در حرف میگویند، با دوپینگ مخالفیم، اما در عمل داروهای دوپینگ در بقالی، زیر میز مربی‌، در داروخانه و یا باشگاه های بدنسازی توزیع میشوند. ” این نظر دکتر مسعود حاجی رسولی فیزیولوژیست ورزش است که، ماه آبان گذشته در نشست هم اندیشی‌ بررسی ارتباط دوپینگ و اعتیاد به مواد مخدردر تهران اظهار کرد.

سوء استفاده از مواد نیروزا و یا ضد درد برای کسب موفقیت در مسابقات، مشکلیست که ورزش قهرمانی در سراسر جهان با آن دست به گریبان است. با گسترش نقش تبلیغاتی تلویزیون، رادیو، روزنامه‌ها و اینترنت در این مسابقات و تاثیر مستقیم آن بر شهرت و درآمد قهرمانان، استفاده از داروهای غیر مجاز به قصد دوپینگ را نیز به پدیده‌ای جهانی‌ و در حال رشد تبدیل کرده است. یکی‌ از متخصصان کمیته ملی‌ ضد دوپینگ در آلمان میگوید: " مسابقه‌ای نابرابر بین آزمایشگاه‌ها و صنعت تولید دارو‌های دوپینگ از یک سو و آزمایشگاه‌های کشف و تشخیص این مواد از سوی دیگر در جریان است. امکانات مالی‌ و توانایی های این تولیدکنندگان برای تهیه مواد جدید و ناشناخته به مراتب بیشتر از آزمایشگاه‌ای تشخیص این مواد است. "

در ایران به علت عدم کنترل جدی، دوپینگ کنندگان در کنار مواد دوپینگ استاندارد وشناخته شده از مواد مخدر که با قیمت بسیار نازل قابل تهیه است استفاده میکنند. به گفته دکتر حاجی رسولی:" استفاده از مواد مخدر از حشیش تا هروئین یکی‌ از موارد رایج دوپینگ با آثار ضد دردی و بی‌ خیالی است. یکی‌ از قهرمانان ملی پوش بنام " م. ذ " اخیرا به خاطر تزریق هرویین فوت کرد. "

درتمام سالهای گذشته مبارزه با دوپینگ در ایران مثل بسیاری از امور دیگر در حد شعار باقی‌ مانده بود و فاصله بین حرف و اعمال مسئولان کماکان بسیار زیاد است.
در سال ۲۰۰۵ در سراسر ایران تنها ۲۰۵ ورزشکار مورد آزمایش دوپینگ قرار گرفتند، که ۱۷ درصد از آزمایش‌ها یعنی‌ ۲۹ ورزشکار دوپینگی از کار در آمدند. در همان زمان به عنوان مثال در کشور مالزی ۱۵۰۰ و در کشور انگلستان ۶۰۰۰ نمونه گیری صورت گرفت. در مالزی تنها ۹ مورد و در انگلستان تنها ۱۳ مورد مثبت بود. در آن سال در ایران تست دوپینگ در ۲۵ رشته ورزشی اصلا صورت نگرفت

سال بعد از آن یعنی‌ ۲۰۰۶، در آستانه جام جهانی‌ وزنه برداری، ۹ وزنه بردار ایرانی‌ با مثبت اعلام شدن تست دوپینگ آنها توسط آژانس جهانی‌ مبارزه با دوپینگ (wada) به دو سال محرومیت از شرکت در تمام مسابقات محکوم شدند. در میان تعجب همه ناظران ورزشی، مربی با تجربه بلغاری تیم، گئورگی ایوانف به عنوان مسئول این خلاف بزرگ اعلام و با کسر مبلغ جریمه تعیین شده از قراردادش، اخراج شد.

در رشته پر طرفدار و پر پول فوتبال که گرایش به دوپینگ بیشتر از بقیه رشته هاست، کنترل از بسیاری از رشته‌های دیگر هم کمتر است. مسولان ستاد ملی مبارزه با دوپینگ ایران بارها شکوه کرده اند، که فوتبالیست‌ها در مقابل آزمایش دوپینگ مقاومت میکنند.

در سال بعد از محرومیت وزنه برداران، آری هان سر مربی هلندی تیم پرسپولیس در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری مهر تاکید که بیشتر فوتبالیست‌ای ایرانی‌ دوپینگی هستند، اما کسی‌ به این موضوع توجهی ندارد.

شایعات اثبات نشده زیادی در مورد دوپینگی بودن قهرمانان ایرانی‌ وجود دارد. مثلا گفته میشد که، حسین رضا زاده به علت دوپینگ از شرکت در مسابقات المپیک پکن صرف نظر کرد. یا نیکبخت واحدی فوتبالیست ملی‌ پوش ایران بارها بعد از گذرانن یک فصل فوتبال خیلی‌ موفق، با دلایل عجیب از شرکت در مسابقات تیم ملی‌ خودداری کرده است.

یک ملی‌ پوش سابق ایران با نام مستعار آرش به رادیو فردا میگوید: " در ورزش حرفه‌ای ایران، دوپینگ به صورت گسترده و نظام مند وجود دارد. حتی فدراسیون‌ها هم بدون توجه به خطراتی که دوپینگ برای سلامتی ورزشکار خواهد داشت، در این راه به ورزشکاران کمک میکنند." دکتر علی‌ طاهر، معاون ستاد مبارزه با دوپینگ هم در مصاحبه با همین رادیو تایید می‌کند: "
در ایران، مثل بقیه دنیا (!) مربیان و فدراسیون‌ها برای کسب نتایج بهتر به ورزشکاران اجازه دوپینگ میدهند."

پس از افتضاح بین المللی وزنه برداران، ستاد ملی‌ مبارزه با دوپینگ کنترل خود را بخصوص در مورد ورزشکارانی که قرار است در مسابقات بین المللی شرکت کنند، بیشتر کرد. از جمله سال گذشته، آزمایش دوپینگ ۵ کشتی گیر در رقابت‌های قهرمانی کشور مثبت اعلام شد.

یکی‌ از مشکلات مبارزه با دوپینگ در ایران هرج و مرج اداری و عدم پشتیبانی دولت از مبارزه با دوپینگ است. در تمام سالهای گذشته ستاد ملی‌ مبارزه با دوپینگ درگیر مشکلات مالی‌، کمبود امکانات و رقابت با کمیته مبارزه با دوپینگ فدراسیون فوتبال بوده است. این دو کمیته در رقابت با یکدیگر تنها مانع از فعالیت یکدیگر میشوند. سازمان تربیت بدنی به عنوان متولی ورزش ایران تا امروز نتوانسته و یا نخواسته که حدود اختیارات ایندو کمیته را روشن کند و امکانات لازم را در اختیار آنها قرار دهد.

سال گذشته به مدت چهار ماه ارتباط مخابراتی ستاد ملی‌ مبارزه با دوپینگ با آژانس جهانی‌ مبارزه با دوپینگ، به علت نپرداختن بدهی این ستاد به اداره مخابرات قطع بود. آزمایشگاه طرف قرارداد این ستاد در شهر کلن آلمان، ماهها بخاطر نپرداختن بدهی ۶۲ هزار یورویی ستاد به این آزمایشگاه، از ارسال نتیجه تست دوپینگ ورزشکاران ایرانی به تهران خودداری می‌‌کرد.
در حالیکه مدیران ارشد ورزش ایران و مسولان مبارزه با دوپینگ ایران از مبارزه با این پدیده شوم عاجز مانده اند، ظاهرا تنها راه باقی‌ مانده، کنترل مستقیم ورزشکاران ایرانی‌ توسط آژانس جهانی‌ مبارزه با دوپینگ است. پس از آنکه این آژانس دو سال قبل ۹ وزنه بردار ایرانی‌ را از شرکت در مسابقات محروم کرد، به گزارش خبرگزاری ها، دو هفته قبل ماموران این آژانس بدون اطلاع قبلی به ایران آمدند و علاوه بر سر کشی‌ به اردوها و محل تمرین تیم‌های مختلف، اقدام به نمونه گیری از بسیاری از ورزشکاران کردند. به گزارش روزنامه سیاست روز این اقدام آژانس موجی از اضطراب را به ورزش ایران تزریق کرد. همین امر باعث اعتراض و مقاومت بعضی‌ از ورزشکارن، مربیان، پزشکان تیم‌ها و حتئ ستاد مبارزه با دوپینگ شد. به گزارش سیاست روز، همین امر باعث شد تا برخی از ورزشکاران تا اطلاع ثانوی از دسترس خارج شوند.