"رابطه بین ابعاد رفتار رهبری مربیان با انسجام گروهی و عملکرد تیم های حاضر در مسابقات لیگ برتر فوتبال نوجوانان ایران (۱۳۸۵)" عنوان تحقیقی است که توسط نبی شمسایی، نادر خانی، بهرام یوسفی به انجام رسیده است.

در بخشی از این تحقیق آمده است:

وقتی گروهی از افراد برای رسیدن به هدفی تلاش می کنند، اغلب کسی به عنوان مدیر و رهبر مسوولیت گروه را به عهده می گیرد. این فرد باید مهارت ها و ویژگی های لازم برای رهبری گروه را داشته باشد تا بتواند اعضای گروه را به سمت هدف مورد نظر هدایت کند. در ورزش این نقش به عهده مربی است و اوست که کار رهبری بازیکنان را برعهد دارد و رهبری کارآمد وی نقش مهمی بر عملکرد تیم خواهد داشت.

انجام موفقیت آمیز هر کار گروهی مستلزم وجود همبستگی در بین اعضای گروه است، در ورزش و به ویژه ورزش های گروهی مانند سایر گروه ها و سازمان ها شرط لازم برای تحقق هدف مشترک، داشتن وحدت و انسجام گروهی است که بی تردید مربی تیم که وظیفه رهبری بازیکنان را برعهده دارد، دراین زمینه نقش کلیدی دارد.

تیم های موفق ورزشی اغلب دارای صفتی برجسته هستند که آنها را از تیم های ناموفق جدا می سازد و آن مدیریت و رهبری موثر فعال و شایسته است. سازگاری میان مربی و ورزشکار از انسجام درون گروهی ناشی می شود. ارتباطات در مسیری غیرمستقیم با میزان انسجام درون گروهی همراه می شود. افزایش ارتباط بین مربی و ورزشکاران ابعاد اجتماعی و انسجام تیم را محکم تر می کند.

این پژوهش از نوع تحقیقات همبستگی است.

جامعه آماری این پژوهش، ورزشکاران شرکت کننده در مسابقات فوتبال لیگ برتر نوجوانان کشور درسال ۱۳۸۵ بودند که شامل تیم های ذوب آهن اصفهان، سپاهان اصفهان، زاگرس جوانرود، فولاد خوزستان، استقلال اهواز، شهرداری اندیمشک و خیبر خرم آباد بودند.

نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد، مربیان در استفاده از ابعاد رفتار رهبری، بیشترین فراوانی را به رفتارهای بازخورد مثبت و آموزشی و کمترین مقدار آن را به رفتار مستبدانه اختصاص داده اند.

این نتایج گویای این مطلب است که از دیدگاه بازیکنان، مربیان بیشتر بر اعطای پاداش و تشویق بازیکنان و همچنین آموزش مهارت ها، تکنیک ها و تاکتیک ها و اجرای تمرینات تاکید دارند و تا حدودی به بازیکنان اجازه می دهند در تصمیم گیری ها شرکت کنند. همچنین نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد، میزان رفتار دموکراتیک مربیان تا حدودی پایین است. این مطلب احتمالا ناشی از آن است که در تمام موارد مربیان به بازیکنان اجازه دخالت نمی دهند و این موضوع نیز به احتمال بسیار مربوط به شیوه های تمرینی و اتخاذ راهبرد لازم برای مسابقات است.

در مورد ارتباط بین رفتارهای رهبری با انسجام گروهی (کل)، انسجام تکلیف و انسجام اجتماعی، نتایج پژوهش ارتباط مثبت و معنی داری را بین رفتارهای رهبری آموزشی، بازخورد مثبت و حمایت اجتماعی و انسجام گروهی و نیز ارتباط منفی و معنی داری را بین رفتار مستبدانه با انسجام گروهی نشان می دهد، همچنین نتایج پژوهش مشخص می سازد، رفتار دموکراتیک رهبری، رابطه زیادی با انسجام تکلیف بازیکنان ندارد، در حالی که بین رفتار دموکراتیک مربیان با انسجام اجتماعی و انسجام گروهی بازیکنان رابطه معنی دار اما منفی وجود دارد. این نتایج پیشنهاد می کند که مربیان برای رسیدن به بیشترین هماهنگی و انسجام در بین بازیکنان، بهتر است از سبکی از رفتار استفاده کنند که در آن رفتار آموزشی، بازخورد مثبت و حمایت اجتماعی درسطح بالایی گنجانده شده باشد و از سبک رفتار مستبدانه پرهیز شود. همچنین از رفتار دموکراتیک کمتر استفاده شود.

همبستگی مثبت و بالای به دست آمده بین رفتارهای رهبری آموزشی، بازخورد مثبت و حمایت اجتماعی با میزان انسجام گروهی، انسجام تکلیف و انسجام اجتماعی نشان می دهد، استفاده مربیان از این رفتارها از طرفی باعث جذابیت و علاقه ورزشکاران به نوع ورزش و مهارت و یادگیری هرچه بیشتر مهارت های فردی (انسجام تکلیف) را افزایش می دهد و ازطرفی دیگر باعث جذابیت های بیشتر در بین اعضای گروه (انسجام اجتماعی) می شود، همچنین تمایل گروه را برای باهم ماندن، به دنبال اهداف و مقاصد گروه افزایش می دهد.

از طرف دیگر همبستگی منفی بالا بین انسجام گروهی و رفتار مستبدانه رهبری و همبستگی منفی بین رفتار دموکراتیک رهبران و انسجام گروهی نشان می دهد، مربیان در همه حال نباید از یک گونه رفتار استفاده کنند، بلکه آنها باید شرایط و حالات ورزشکاران و حتی مسابقات و نحوه تمرینات را در نظر داشته باشند و با بازیکنان با توجه به شرایط رفتار کنند. به طور کلی به نظر می رسد مربیان در این مورد باید رفتاری میانه بین رفتار دموکراتیک و رفتار مستبدانه داشته باشند یعنی این که مربیان به بازیکنان اجازه دهند در جلسات و تصمیم گیری ها شرکت کنند، اما تصمیم نهایی باید با مربیان باشد.

رفتار رهبری عامل تعیین کننده در میزان انسجام بازیکنان است یعنی این که مربیان ورزشی می توانند با تغییرات در رفتارهای خود همبستگی گروهی بازیکنان را افزایش دهند.

همچنین نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد، انسجام در تیم های موفق و ناموفق اختلاف معنی داری با یکدیگر دارد. این دو نتیجه بیانگر این است که در ورزش های گروهی که بازیکنان با هم کنش متقابل دارند، انسجام می تواند یکی از عوامل تعیین کننده در میزان موفقیت تیم ها باشد. البته بنا به پژوهشی که اسلاتر و سوئل (۱۹۹۴) انجام دادند، انسجام گروهی و عملکرد تیم رابطه چرخشی دارند؛ یعنی این که در بعضی مواقع عملکرد خوب موجب انسجام می شود و در واقع دیگر انسجام می تواند در موفقیت تیمی عامل موثر باشد.